- Poruke
- 1,185
- Reakcijski bodovi
- 42
- Bodovi
- 48
Ukratko, evo šta se dogodilo sa hrišćanstvom: Tokom svoje smrtničke službe Isus je stvorio zemaljsku organizaciju koju je nazvao svojom crkvom. Nakon njegove smrti i vaskrsenja i njegovog odlaska sa zemlje, njegovih dvanaest apostola upravljalo je radom te crkve, što je uključivalo i rukopolaganje drugih u razne svešteničke službe. Apostoli i proroci bili su „temelj“ crkve (Efescima 2:20). Nakon što su svi apostoli ubijeni, nestalo je „posebno otkrovenje“ koje su primali od Boga da bi vodili crkvu. Oni koji su ostali bili su prepušteni sami sebi da nastave najbolje što mogu, koristeći sopstveno tumačenje apostolskih spisa.
Crkva je počela da se deli na mnoge frakcije i počelo je „otpadanje“ (nazvano apostasija) (2. Solunjanima 2:3). Bez „posebnog otkrovenja“ koje su apostoli imali, preostali episkopi su se oslanjali na sopstveno razumevanje kako bi pokušali da održe crkvu na okupu i održe ispravnu doktrinu. Godine 325. nove ere, rimski car Konstantin sazvao je oko 300 episkopa na sabor kako bi razjasnili zabunu koju su izazvale mnoge frakcije hrišćanstva. Koristeći debate i političke prepirke, došli su do onoga što su smatrali ispravnom definicijom Trojstva i nekih drugih pitanja.
Nisu se svi zaista složili, ali su morali da potpišu dokumenta ili da budu proterani. Jedna od mnogih frakcija koje su preživele svu ovu galamu postala je državna religija Rimskog carstva i postala je poznata kao Rimokatolička crkva. Vekovima je to de fakto bio jedini zabeleženi izraz hrišćanstva na planeti, osim Istočne pravoslavne crkve, koja je održavala nelagodan savez sa Rimokatoličkom crkvom sve do Velikog raskola 1054. godine nove ere, kada su se potpuno podelili oko doktrinarnih pitanja.
U 15. veku je počela protestantska reformacija i mnogi hrišćani su „iskočili“ iz Rimokatoličke crkve i započeli sopstvene verzije hrišćanstva. Oni su nastavili da se dele i dele nekoliko stotina godina, sve dok sada ne postoji preko 3400 „vrsta“ vernika u Hrista.
Pavle je rekao Korinćanima da su već postojale podele među njima čak i u njegovo vreme. - (1. Kor. 11:18)
Da li je rekao da je to u redu i da ako žele, mogu da krenu putem i osnuju drugu crkvu? NE. Rekao je da će kasnije doći kod njih i „srediti“ stvari koje su bile pogrešne (11:34). Zatim su svi apostoli pobijeni, nije ostalo nikoga da „sredi“ crkvu, tako da je otpadništvo nastavljeno nesmanjeno.
Iako skoro sve religije imaju neke istinite delove onoga što nazivamo „punoćom Jevanđelja“. Neki od njih uzimaju jedan mali aspekt Božjeg plana za čovečanstvo i grade celu religiju oko njega. To je otprilike kao priča o četvorici slepih ljudi i slonu. Svaki čovek je rukama opipao deo slona i pretpostavio da je cela životinja poput debla (njegova noga), ili zmije (njegova surla), ili zida (njegov bok), ili konopca (njegov rep). Svako je imao deo istine, ali nije znao „ostatak priče“. Njegova greška je bila u tome što je mislio da je deo o kome je znao sve što je postojalo. Slično tome, danas nalazimo hrišćanske denominacije koje grade celu svoju versku strukturu oko poštovanja sedmog dana, prebivališta Duha ili nezaslužene blagodati itd.
Crkva je počela da se deli na mnoge frakcije i počelo je „otpadanje“ (nazvano apostasija) (2. Solunjanima 2:3). Bez „posebnog otkrovenja“ koje su apostoli imali, preostali episkopi su se oslanjali na sopstveno razumevanje kako bi pokušali da održe crkvu na okupu i održe ispravnu doktrinu. Godine 325. nove ere, rimski car Konstantin sazvao je oko 300 episkopa na sabor kako bi razjasnili zabunu koju su izazvale mnoge frakcije hrišćanstva. Koristeći debate i političke prepirke, došli su do onoga što su smatrali ispravnom definicijom Trojstva i nekih drugih pitanja.
Nisu se svi zaista složili, ali su morali da potpišu dokumenta ili da budu proterani. Jedna od mnogih frakcija koje su preživele svu ovu galamu postala je državna religija Rimskog carstva i postala je poznata kao Rimokatolička crkva. Vekovima je to de fakto bio jedini zabeleženi izraz hrišćanstva na planeti, osim Istočne pravoslavne crkve, koja je održavala nelagodan savez sa Rimokatoličkom crkvom sve do Velikog raskola 1054. godine nove ere, kada su se potpuno podelili oko doktrinarnih pitanja.
U 15. veku je počela protestantska reformacija i mnogi hrišćani su „iskočili“ iz Rimokatoličke crkve i započeli sopstvene verzije hrišćanstva. Oni su nastavili da se dele i dele nekoliko stotina godina, sve dok sada ne postoji preko 3400 „vrsta“ vernika u Hrista.
Pavle je rekao Korinćanima da su već postojale podele među njima čak i u njegovo vreme. - (1. Kor. 11:18)
Da li je rekao da je to u redu i da ako žele, mogu da krenu putem i osnuju drugu crkvu? NE. Rekao je da će kasnije doći kod njih i „srediti“ stvari koje su bile pogrešne (11:34). Zatim su svi apostoli pobijeni, nije ostalo nikoga da „sredi“ crkvu, tako da je otpadništvo nastavljeno nesmanjeno.
Iako skoro sve religije imaju neke istinite delove onoga što nazivamo „punoćom Jevanđelja“. Neki od njih uzimaju jedan mali aspekt Božjeg plana za čovečanstvo i grade celu religiju oko njega. To je otprilike kao priča o četvorici slepih ljudi i slonu. Svaki čovek je rukama opipao deo slona i pretpostavio da je cela životinja poput debla (njegova noga), ili zmije (njegova surla), ili zida (njegov bok), ili konopca (njegov rep). Svako je imao deo istine, ali nije znao „ostatak priče“. Njegova greška je bila u tome što je mislio da je deo o kome je znao sve što je postojalo. Slično tome, danas nalazimo hrišćanske denominacije koje grade celu svoju versku strukturu oko poštovanja sedmog dana, prebivališta Duha ili nezaslužene blagodati itd.
Zadnje uređeno od strane moderatora:
