Da li Crkva spašava?

[Bokiforum]

Bog isto tako ne šuti preko milenijum pa Se tek onda sjeti da treba poslati "proroka". Bog djeluje u kontinuitetu i u kontinuitetu štiti Svoju Crkvu od pada u jeres i nevjerovanje.

Samo da dodam, apsolutno logično i prirodno da treba kontinuitet vere i Crkve, od samog Isusa Hrista koji je i osnovao i čuva Svoju crkvu, preko Njegovih učenika i naslednika Apostola, pa, preko Apostolskih učenika i naslednika, i tako do danas.

To je kontinuitet u veri i apostolskom nasleđu i crkvenom predanju i službi. Zato, greše svi koji nemaju taj kontinuitet i misle da su sami sobom dovoljni da budu crkva i da imaju pravu veru.

 

[Laodikeja]

Bog isto tako ne šuti preko milenijum pa Se tek onda sjeti da treba poslati "proroka". Bog djeluje u kontinuitetu i u kontinuitetu štiti Svoju Crkvu od pada u jeres i nevjerovanje.

Crkvi je dao reč Božju.
Ona je dovoljna što se tiče učenja.
A proroštvo ne podrazumeva samo vizije, snove, proricanje.
On govori u nadahnuću kroz pojedince u hrabrenju i tešenju.

A što se tiče učenja, ono je zapisano u bibliji.

A naravno, u važnim momentima on daje i direktna otkrivenja.

A u ovom vremenu ih i jeste dao kroz odabrane sluge.

 

[Maki]

Crkvi je dao reč Božju.

Tako je. I to ju je dao jednoj konkretnoj Crkvi.

Ona je dovoljna što se tiče učenja.

Apostol Pavle govori i o usmenom predanju.

 

[Laodikeja]

Tako je. I to ju je dao jednoj konkretnoj Crkvi.


Apostol Pavle govori i o usmenom predanju.

Bog nije dao crkvi monopol ili vlasništvo nad knjigom kao rečju Božjom.

Dao joj je istinu koju je on sam ustanovio u crkvi.
I zapovest da ti istinu objavljuje.

A obeležja te crkve su opisana u bibliji.
Konkretnije u otkrivenju 12. 17 / 14. 12

Ta crkva je nazvana "ostatak, ili Laodikejska crkva"

To je crkva poslednjeg vremena koja nastaje u tačno prorečenom vremenu u Danilu 8 i 9 poglavlju.

Ovaj ostatak "drži zapovesti Božje, i ima duh proroštva - proročki dar"

Takođe, date su joj vesti od Boga koje treba objaviti.

Prva je "Laodikejska poruka iz otkrivenja 3 poglavlja, namenjena samoj crkvi za njeno probuđenje"

Druga je "troanđeoska vest namenjena svetu, koju crkva treba da objavi neposredno pre Hristovog 2 dolaska.

Ova troanđeoska vest ima nekoliko tačaka, što bi trebalo mnogo prostora da se obrazloži.

Ali, otom - potom.

 

[Maki]

Bog nije dao crkvi monopol ili vlasništvo nad knjigom kao rečju Božjom.

Dao joj je istinu koju je on sam ustanovio u crkvi.
I zapovest da ti istinu objavljuje.

A obeležja te crkve su opisana u bibliji.
Konkretnije u otkrivenju 12. 17 / 14. 12

Ta crkva je nazvana "ostatak, ili Laodikejska crkva"

To je crkva poslednjeg vremena koja nastaje u tačno prorečenom vremenu u Danilu 8 i 9 poglavlju.

Ovaj ostatak "drži zapovesti Božje, i ima duh proroštva - proročki dar"

Takođe, date su joj vesti od Boga koje treba objaviti.

Prva je "Laodikejska poruka iz otkrivenja 3 poglavlja, namenjena samoj crkvi za njeno probuđenje"

Druga je "troanđeoska vest namenjena svetu, koju crkva treba da objavi neposredno pre Hristovog 2 dolaska.

Ova troanđeoska vest ima nekoliko tačaka, što bi trebalo mnogo prostora da se obrazloži.

Ali, otom - potom.

Biblija je sačuvana i kodifikovana u okvirima samo jedne Crkve. Bez te Crkve ne bi bilo ni Biblije.

 

[Laodikeja]

Biblija je sačuvana i kodifikovana u okvirima samo jedne Crkve. Bez te Crkve ne bi bilo ni Biblije.

Bibliju su pisali proroci i apostoli.

I da kojim slučajem nema ni jedne crkve - bilo bi biblije.

Jer nije crkva tvorac biblije ni njen pisac.

Danas ima više od 2000 prepisa.
Mnoštvo prevoda.
Staviti monopol nad biblijom i reći "ovo je naše" bio bi zločin prema bibliji.

Istina je da samo jedna crkva ima ispravno tumačenje.
Ali ono je proizvod ne ljudskog, već Božanskog delovanja da u crkvi uspostavi istinu.

Mora se reći, nakon smrti apostola - unutar prve crkve se dogodila drastična transformacija.
A ona je bila posledica kompromisa koji su pojedine crkve napravile sa mnogoboštvom i mnogobožačkom filozofijom.
I to je dovelo do otpada.

Iz tog kompromisa su se kasnije i izrodile crkve tradicionalnog Hrišćanstva.
Oko 300 - 538 Rimokatolička, i 1054 Pravoslavna crkva.

 

[Maki]

Bibliju su pisali proroci i apostoli.

I da kojim slučajem nema ni jedne crkve - bilo bi biblije.

Da, Bibliju jesu pisali proroci i apostoli, ali je to što je napisano sačuvano u Crkvi. Nigdje drugo. Kanon Pisma koji je danas prihvaćen je kanon koji je nastao u okviru Pravoslavne Crkve. Druge ranohrišćanske (jeretičke) grupe su imale svoje svete spise i svoje zbirke. Evioniti su imali jedne spise, markioniti druge, gnostici treće. U prvim vijekovima hrišćanstva postojalo je bezbroj apokrifnih spisa. Sveti Oci Crkve su bili ti koji su, vođeni Duhom Svetim, prepoznali autentične apostolske spise i njih sačuvali i kodifikovali u jednu cjelinu koju danas zovemo Svetim Pismom.

Jer nije crkva tvorac biblije ni njen pisac.

Ali jeste njen sastavljač.

Danas ima više od 2000 prepisa.
Mnoštvo prevoda.
Staviti monopol nad biblijom i reći "ovo je naše" bio bi zločin prema bibliji.

2000 prepisa kanona koji su ustanovili Sveti Oci. Biblija jeste apsolutno i nesporno nastala u okviru Pravoslavne Crkve. To nije "zločin", to je iskazivanje istorijske realnosti.

Mora se reći, nakon smrti apostola - unutar prve crkve se dogodila drastična transformacija.
A ona je bila posledica kompromisa koji su pojedine crkve napravile sa mnogoboštvom i mnogobožačkom filozofijom.
I to je dovelo do otpada.

Iz tog kompromisa su se kasnije i izrodile crkve tradicionalnog Hrišćanstva.
Oko 300 - 538 Rimokatolička, i 1054 Pravoslavna crkva.

Upravo je ta "kompromisna" Crkva bila ona koja je sastavila konačni kanon Pisma. Ako ne vjeruješ meni, onda evo šta kaže zvanična stranica adventističke crkve u Hrvatskoj:
"U sljedećih dvjestotinjak godina načinjeni su različiti drugi kanoni Novog zavjeta. Postupno je došlo do jedinstvenog mišljenja zasnovanog na bliskosti različitih pisaca s Isusom i apostolima. Tako je nastavak apostolskog autoriteta (Vidi Mt 28,20) postao glavna odrednica za sadržaj Novog zavjeta. Atanazije, aleksandrijski biskup, načinio je popis svih dvadeset sedam knjiga našeg Novog zavjeta. Krajem četvrtog stoljeća kršćanska Crkva je prihvatila taj kanon i sve grane kršćanske Crkve — pravoslavna, rimokatolička i protestantska — još uvijek ga smatraju Novim zavjetom. Slaganje oko Novog zavjeta nije značilo da je takvo slaganje postojalo i oko Starog zavjeta."

Kako smo dobili Bibliju? • Adventisti Hrvatska

Dakle, volite čitati Bibliju! Znate li odakle je imamo? Zašto sadrži 66, a ne 83 ili 102 knjige? Zašto rimokatolički Stari zavjet ima sedam knjiga više od

adventisti.hr

Ili novosadski adventisti:
"Biblija se sastoji od 66 knjiga (39 knjiga u Starom zavetu i 27 knjiga u Novom zavetu). Kanonizacija Biblije je bio temeljan i dug proces u apostolskoj Crkvi. Npr. kada je reč o Novom zavetu, tri kriterijuma su bila ključna: (1) apostolsko autorstvo; (2) usklađenost sadržaja sa apostolskim propovedanjem; (3) rasprostranjenost i upotreba knjiga u hrišćanskim crkvama. Proces kanonizacije je tekao u otvorenom duhu i nije bilo pritiska nikakve “crkvene mašinerije”, kao što je npr. srednjovekovno papstvo. Kanon je zvanično zaključen 397. godine na 3. saboru u Kartagini, ali još 367. u uskršnjoj poslanici biskupa Atanasija susrećemo konačnu listu knjiga, koju je sabor u Kartagini konačno potvrdio."

Kako možemo biti sigurni da su u Bibliji sabrane sve knjige koje su merodavne za hrišćansku veru? - Adventisti Novi Sad

[vc_row][vc_column][vc_column_text] Kako možemo biti sigurni da su u Bibliji sabrane sve knjige koje su merodavne za hrišćansku veru? Zašto u kanon Biblije nisu ušle mnoge druge knjige koje govore o Isusu – npr. Tomino jevanđelje ili Judino jevanđelje? Odgovor: Biblija se sastoji od 66 knjiga...

adventistinovisad.org

Vidimo da se konačno zaključivanje kanona Pisma desilo nakon navodnog otpada Crkve od prave i "kompromisa sa mnogoboštvom". Zašto onda da vjerujemo Bibliji koja čiji je sadržaj utvrđen u okviru jedne takve "iskvarene" Crkve od strane sabora i episkopa "iskvarene" Crkve? Ako je to bila vjerska zajednica koja je bila toliko podložna uticajima paganizma i kompromisima sa paganizmom, kako da budemo sigurni da nisu pogriješili prilikom selekcije biblijskih spisa ili da su čak namjerno ubacili lažne paganske spise kako to tvrde muslimani recimo. Možda je Jevanđelje po Jovanu neispravno, a recimo Tomino ispravno. Niko od nas nema vremeplov pa da se može vratiti u vrijeme i vidjeti lično da li su apostoli zaista autori spisa Novog zavjeta pa kako god postavimo stvari, autentičnost Biblije neminovno počiva na pouzdanosti onih ljudi koji su selektovali određene spise, rekli da su to autentični apostolski spisi, povezali ih u jednu zbirku i rekli da je to Sveto Pismo. Ako su ti ljudi bili vođeni Duhom Svetim u ovom poslu, onda možemo vjerovati Bibliji, ali onda se nameće pitanje zašto da tim istim ljudima ne vjerujemo i u drugim teološkim pitanjima.

 

[Laodikeja]

I masoni se hvale biblijom pa su satanisti.

Ništa o istinitosti crkve to ne govori, već da li crkva ima nauku pisma.

Tradicionalne crkve nemaju dodirne tačke sa biblijskom naukom.
Samo su u nju formalno obučene.

Za više o ovome na mojoj internet stranici:

duhovnivavilon.blogspot.com

 

[Maki]

I masoni se hvale biblijom pa su satanisti.

Ništa o istinitosti crkve to ne govori, već da li crkva ima nauku pisma.

Tradicionalne crkve nemaju dodirne tačke sa biblijskom naukom.
Samo su u nju formalno obučene.

Za više o ovome na mojoj internet stranici:

duhovnivavilon.blogspot.com

Ne radi se o tome ko se čime hvali, radi se o istorijskom toku formiranja biblijskog kanona.

 

[Laodikeja]

Ne radi se o tome ko se čime hvali, radi se o istorijskom toku formiranja biblijskog kanona.

Sve se znalo i pre Atanasija i podele knjiga.
Jer i stari i novi zavet su postojali.

Neko je u njima imao apokrifne spise, neko samo novozavetne.

Nije bila nikakva mudrost sklopiti u knjigu spise koje su pisali apostoli.
Jer i tada se znalo koje su kada nastale i ko su autori.

A starozavetni kanon su formirali jezdra i Nemija.

A novozavetne je sakupljala prva crkva još pre 2 polovine 2 veka, pre otpada nakon 132 nove ere.

 

[TomaD]

Tvoj doživljaj je malo drugačiji od moga.
Ti veruješ da postoje sa jedne strane proroci i apostoli (kao autori Svetog Pisma Novog Zaeta)
a sa druge strane Crkva, i misliš da i bez nje bi bilo ovih Svetih spisa.
Ja verujem da se pod rečju "Crkva" podrazuemvaju i gore-pomenuti proroci i apostoli,
kao i nepomenuti verujući ljudi, Hrišćani i Hrišćanke.

I još jedna razlika: ti misliš da nije bila mudrost "sklopiti u knjigu spise koje su pisali apostoli",
a ja nekako mislim da je (i) to bilo nadahnuto Duhom Svetim, i da je On
bio (i ostaoj) Ta "mudrost" koji je (npr.) isklučio iz kanona knjigu proroka Jerme, ili knjigu "Didahi".

 

[Laodikeja]

Bog naravno je sve uradio.

A mogao je to preko bilo koga.

Danas bi to uradio preko nekog lingviste, proučavaoca starih rukopisa, lektora, prevodioca i prepisivača, ili bilo koga drugog koga pozove i nadahne ga Duhom.

A same knjige se prepoznaju po stilu pisanja, i nadahnuću.

 

[Maki]

Sve se znalo i pre Atanasija i podele knjiga.
Jer i stari i novi zavet su postojali.

Neko je u njima imao apokrifne spise, neko samo novozavetne.

Nije bila nikakva mudrost sklopiti u knjigu spise koje su pisali apostoli.
Jer i tada se znalo koje su kada nastale i ko su autori.

Da je to bilo tako jednostavno, ne bi proces formiranja kanona trajao preko 4 vijeka. U ranoj Crkvi su postojala sporenja oko određenih spisa koji su danas prihvaćeni, poput sabornih poslanica, a pogotovo oko Poslanice Jevrejima i Otkrivenja. Oko ta dva spisa su se vodile duge rasprave prije nego je Crkva presudila da i te knjige jesu autentično apostolske. Takođe neki drugi spisi poput Didahi i Jerminog Pastira su od strane nekih Otaca smatrani dijelom Pisma, ali je na kraju sud Crkve bio takav da oni nisu postalu dio kanona. Tako da nije baš bio slučaj da se sa sigurnošću znalo koji spisi su apostolski, a koji nisu. To je bio proces.

A novozavetne je sakupljala prva crkva još pre 2 polovine 2 veka, pre otpada nakon 132 nove ere.

Sakupljala ih jeste, ali sam taj proces nije bio finalizovan u tim prvim vijekovima i diskusije oko statusa određenih spisa su trajale i dalje.

 

[Maki]

Bog naravno je sve uradio.

A mogao je to preko bilo koga.

Danas bi to uradio preko nekog lingviste, proučavaoca starih rukopisa, lektora, prevodioca i prepisivača, ili bilo koga drugog koga pozove i nadahne ga Duhom.

A same knjige se prepoznaju po stilu pisanja, i nadahnuću.

Ali je Bog ipak taj posao uradio JEDINO I ISKLJUČIVO preko Pravoslavne Crkve i njenih Svetih Otaca. To dosta govori o statusu i položaju Pravoslavne Crkve i o njenoj bogonadahnutosti.

 

[TomaD]

Bog naravno je sve uradio.

A mogao je to preko bilo koga.

Danas bi to uradio preko nekog lingviste, proučavaoca starih rukopisa, lektora, prevodioca i prepisivača, ili bilo koga drugog koga pozove i nadahne ga Duhom.

A same knjige se prepoznaju po stilu pisanja, i nadahnuću.

Istinu si napisao - od Boga je (i) ova alakta našega spasenja.

A ova tvoja rečenica u kojoj pominješ lingviste i mnoge druge, ali ne i Crkvu koju je Duh Sveti osnovao,
mi je interesantna. Ne poznajem te i možda grešim ako verujem da je u tvojoj prošlosti
tebi neko rekao sve najgore o Crkvi, i ... to i danas traje u tvojim doživljajima ovog Tela Hristovog.

 

[Laodikeja]

Ali je Bog ipak taj posao uradio JEDINO I ISKLJUČIVO preko Pravoslavne Crkve i njenih Svetih Otaca. To dosta govori o statusu i položaju Pravoslavne Crkve i o njenoj bogonadahnutosti.

Čudno je to.

Da se jedna crkva toliko hvali samo spoljašnošću "mi smo ovo - mi smo ono" a u biti da se samo učenje diametralno razlikuje od biblijskog.
I čak šta više - da je crkva preslikano mnogoboštvo.

Što se tiče sile Božje, u Pravoslavnoj crkvi suštinski nema ničega.
Tu se sve zasniva na čulnoj fascinaciji, gde glavnu ulogu igraju spoljašnja i unutrašnja monumentalnost, kič, igra svetlosti i tame, crkvena umetnost, i stimulativno dejstvo tamnjana.

Nema reči Božje koja je po Isusovim rečima i apostola nosilac sile i posvećenja.

Na kraju, crkva da ima silu, nju bi Bog upotrebio na propovedanju jevanđelja u globalnom smislu.

Ali crkva to ne radi, već se bavi nebiblijskom obredno ritualnom praksom koja ne siti dušu za Bogom.

Sve je kao u balonu napunjenom helijumom, koji se brzo izduva.

Zato i nema sile koja menja ljudsko srce i misli.
Već je sve površno i mora se dopunjavati novom dozom helijuma efektom čulne fascinacije.

I zato Pravoslavna crkva i propagira da se spasenje ostvaruje jedino u crkvi.
Jer dok ima čulne fascinacije, sve je formalno pod efektom.

Ali kada čovek izađe iz crkve, ili kada bi se osamio na severnom polu, on je prazan jer nema čulne fascinacije da šljašti u čulima.

A Božja sila kada je čovek primi, ona je u njemu i on je održava zajednicom sa Bogom.

A u tradicionalnim crkvama ona ne postoji.

 

[Maki]

Čudno je to.

Da se jedna crkva toliko hvali samo spoljašnošću "mi smo ovo - mi smo ono" a u biti da se samo učenje diametralno razlikuje od biblijskog.

To nije hvalisanje, to je istorijska realnost.

I čak šta više - da je crkva preslikano mnogoboštvo.

A kako je to "preslikano mnogoboštvo"?

Što se tiče sile Božje, u Pravoslavnoj crkvi suštinski nema ničega.
Tu se sve zasniva na čulnoj fascinaciji, gde glavnu ulogu igraju spoljašnja i unutrašnja monumentalnost, kič, igra svetlosti i tame, crkvena umetnost, i stimulativno dejstvo tamnjana.

To uopšte nije istina. Pravoslavna Crkva je riznica bez dna. U njoj ima svega od visoke teologije do praktičnih savjeta. Dovoljno je samo pročitati nešto od Svetih Otaca. Recimo Misli za svaki dan u godini sv. Teofana Zatvornika ili Lestvica sv. Jovana Lestvičnika. Takođe i biblijska egzegeza je razvijena u Pravoslavnoj Crkvi kroz dijela raznih tumača Pisma poput sv. Jovana Zlatoustog, sv. Jefrema Sirina, sv. Teofilakta Ohridskog itd.

Na kraju, crkva da ima silu, nju bi Bog upotrebio na propovedanju jevanđelja u globalnom smislu.

Zar je nije upotrijebio? Pa kako smo mi Sloveni postali hrišćani? Tako što je Pravoslavna Crkva u Vizantiji organizovala misiju svete braće Kirila i Metodija koji su proširili hrišćanstvo među Slovenima. Tako su i mnogi drugi narodi primili pravoslavlje.

Sve je kao u balonu napunjenom helijumom, koji se brzo izduva.

Zato i nema sile koja menja ljudsko srce i misli.
Već je sve površno i mora se dopunjavati novom dozom helijuma efektom čulne fascinacije.

I zato Pravoslavna crkva i propagira da se spasenje ostvaruje jedino u crkvi.
Jer dok ima čulne fascinacije, sve je formalno pod efektom.

Pa ako su alternativa protestantski "mitinzi" gdje par ljudi u odijelima drže monologe satima, onda zaista možemo konstatovati da u pravoslavlju postoji izražena "čulna fascinacija". I to uopšte nije loše. Sveta Liturgija kao vrhunac bogosluženja aktivira sva ljudska čula. Čulo vida jer vidimo bogosluženje, vidimo svete ikone, čulo sluha jer slušamo pojanje, slušamo apostol i Jevanđelje, slušamo besjenu, čulo dodira jer se krstimo i cjelivamo svete ikone, čulo mirisa jer mirišemo blagouhani tamjan i čulo ukusa jer primamo u usta i kušamo Svetu Tajnu Pričešća. Sve je koncipirano na način da čovjek u svojom cjelini bude uključen u bogosluženje.

Ali kada čovek izađe iz crkve, ili kada bi se osamio na severnom polu, on je prazan jer nema čulne fascinacije da šljašti u čulima.

To apsolutno nije istina i dovoljno je pročitati žitija raznoraznih monaha i pustinjaka koji su se osamljivali po pustinjama, šumama i pešterama pa su bili bliži Bogu nego što će iko od nas ikada biti.

 

[Laodikeja]

To nije hvalisanje, to je istorijska realnost.


A kako je to "preslikano mnogoboštvo"?


To uopšte nije istina. Pravoslavna Crkva je riznica bez dna. U njoj ima svega od visoke teologije do praktičnih savjeta. Dovoljno je samo pročitati nešto od Svetih Otaca. Recimo Misli za svaki dan u godini sv. Teofana Zatvornika ili Lestvica sv. Jovana Lestvičnika. Takođe i biblijska egzegeza je razvijena u Pravoslavnoj Crkvi kroz dijela raznih tumača Pisma poput sv. Jovana Zlatoustog, sv. Jefrema Sirina, sv. Teofilakta Ohridskog itd.


Zar je nije upotrijebio? Pa kako smo mi Sloveni postali hrišćani? Tako što je Pravoslavna Crkva u Vizantiji organizovala misiju svete braće Kirila i Metodija koji su proširili hrišćanstvo među Slovenima. Tako su i mnogi drugi narodi primili pravoslavlje.


Pa ako su alternativa protestantski "mitinzi" gdje par ljudi u odijelima drže monologe satima, onda zaista možemo konstatovati da u pravoslavlju postoji izražena "čulna fascinacija". I to uopšte nije loše. Sveta Liturgija kao vrhunac bogosluženja aktivira sva ljudska čula. Čulo vida jer vidimo bogosluženje, vidimo svete ikone, čulo sluha jer slušamo pojanje, slušamo apostol i Jevanđelje, slušamo besjenu, čulo dodira jer se krstimo i cjelivamo svete ikone, čulo mirisa jer mirišemo blagouhani tamjan i čulo ukusa jer primamo u usta i kušamo Svetu Tajnu Pričešća. Sve je koncipirano na način da čovjek u svojom cjelini bude uključen u bogosluženje.


To apsolutno nije istina i dovoljno je pročitati žitija raznoraznih monaha i pustinjaka koji su se osamljivali po pustinjama, šumama i pešterama pa su bili bliži Bogu nego što će iko od nas ikada biti.

Svega ima ali nema reči Božje.

A u pogledu istorije prve crkve, velikog otpada, i mnogoboštva u tradicionalnim crkvama na stranici:

duhovnivavilon.blogspot.com

 

[Maki]

Svega ima ali nema reči Božje.

Koje tačno riječi Božije? One koju su sastavili Oci te navodno paganske Crkve?

 

[Laodikeja]

Koje tačno riječi Božije? One koju su sastavili Oci te navodno paganske Crkve?

Uzroci velikog otpada

U nastavku su dati istorijski izvori koji govore o velikom otpadu unutar Hrišćanske crkve polovinom 2 veka nove ere, razlozi koji su doveli do ovog otpada, kao i pojedina učenja koja danas preovladavaju u tgradicionalnim crkvama istoka i zapada.
U vreme nakon prvog ustanka jevreja 70 godine nove ere -dogodio se i drugi ustanak koji je 132 godine pokrenuo takozvani Bar Kohba ( zvezda ), koji je izazvao takozvano Rimsko negativno raspoloženje prema Jevrejima.Ustanak je imao za posledicu potpuno opustošenje Jerusalima i gubitak Palestine kao njihove domovine.
Car Hadrijan, pošto je ugušio ovaj Bar Kohbin ustanak - sagradio je na ruševinama Jerusalima novi Rimski grad, nazvan Aelija Kapitolina, i na mestu Jevrejskog hrama podigao hram posvećen Jupiteru.

U to vreme nametnute su Jevrejima opšte zabrane, bili su isterani iz grada i pod pretnjom smrću zabranjen im je povratak u grad.
Takodje zabranjeno im je ispovedanje njihove vere, svetkovanje subote i ostalih praznika, proučavanje Tore i obrezanje, nametniut im je poseban porez.

jevrejstvo koje je ranije bilo RELIGIO LICITA - dozvoljena religija - pod čijim okriljem je i pravo Hrišćanstvo u početku uživalo versku slobodu, postaje sada RELIGIO ILICITA - zabranjena religija.

Svesna ovih represija protiv Jevreja i antijevrejskog raspoloženja koje se osećalo narošito u Rimu - Rimska crkva je nastojala da pokaže svoju lojalnost Rimskim vlastima i da im se dodvori.
Taj su zadatak na sebe preuzele Hrišćanske apologete Kvadratus i Aristid.
Tako Rimska crkva pravi kompromis i uvodi održavanje Bogosluženja u nedelju umesto subotom kao do tada, zato što je svetkovanje Subote bilo zabranjeno.
Time je Rimska crkva želela da pokaže svoje odvajanje od Jevrejstva - kako bi izbegla progonstvo i plaćanje poreza.
Rimska crkva uvodi i neke druge novotarije unutar crkve da bi se dodvorila Rimu.

Crkveni istoričari Sokrat i Sozomen iz 5 veka svedoče - da promena dana Bogosluženja i slavljenja sa subote na nedelju, kao i druge novotarije - nisu bile svuda prihvaćene.

Sokrat Skolastin piše:

"I ako gotovo sve crkve širom sveta slave svete tajne subotom, Aleksandrija i Rim prestale su to da čine.

U svetlosti ovih navoda - mže se videti da je Rimska crkva pod pritiskom Rima odigrala odlušujuđu ulogu u odpadu ranog Hrišćanstva, uvodeći Rimske mnogobožačke elemente u crkvu pod izgovorom opstanka.

Posebnu zaslugu za podsticanje Antijevrejskog raspoloženja i utemeljenja ovih mnogobožačkih elemenata u crkvi - imaju kasniji crkveni oci, Varnava, Justin Mučenik i drugi, o čemu svedoče i istoričari sa ovih prostora, poput Jevsevija Popovića, koji je istorijske podatke pronalazio u svedočanstvima rano crkvenih istoričara.

Izvori:

- Jevsevije Popović - opšta crkvena istorija
- Sokrat Skolastik - crkvena istorija
- Sozomen - crkvena istorija
- Epiphanus - adversus Haereses