- Poruke
- 2,467
- Reakcijski bodovi
- 361
- Bodovi
- 83
Ako se za ijedan praznik svetitelja Crkve Božije može reći da je najznačajniji, i za Crkvu i njeno trajanje najbitniji to je svakako praznik svetih apostola Petra i Pavla. Zato za njih sveti Justin Ćelijski veli: „…naši vođi, naši besmrtni vođi – ko su? Sveti Apostoli Petar i Pavle i svi ostali Sveti Apostoli, i sa njima i uz njih svi Svetitelji“.
Sveti apostol Petar poreklom beše Jevrejin, i pre nego što je postao apostol Božiji zvao se Simon. On je brat svetog apostola Andreja Prvozvanog iz grada Vitsaide. Po zanimanju je bio ribar, po prirodi prostodušan i bogobojažljiv, držao je zapovesti Gospodnje. Bio je oženjen sestrom apostola Varnave i sa njom je imao jednog sina. Njegov brat Andrej, dođe mu jednog dana i reče: „Mi nađosmo Mesiju, Hrista“ i odvede ga Isusu, a Isus, pogledavši ga reče mu: „Ti si Simon, sin Jonin, ti ćeš se zvati Kifa (Petar)“.
Brinuo se o svojoj kući i porodici sve dok ga Gospod nije pozvao na apostolstvo. On je prvi od učenika Božijih koji je izrazio jasnu veru u Gospoda Isusa, rekavši: „Ti si Hristos, Sin Boga Živoga“ (Mat. 16, 16). Njegova ljubav prema Gospodu bila je velika, a njegova vera postepeno se utvrđivala. Iako, se po ljudskoj slabosti apostol Petar tri puta odreče Gospoda, on se iskrenim pokajanjem udostoji da prvi od svih apostola vidi vaskrslog Gospoda, Isusa Hrista.
Po vaznesenju Gospoda našeg Isusa Hrista, sveti Petar, kao vrhovni među apostolima bi prvi učitelj i propovednik. Propovedao je Jevanđelje po Palestini, Maloj Aziji i Italiji. Činio je mnoga čudesa koja i dan danas, kada mu se obratimo sa iskrenom molitvom čini. Izlečio je blagodaću Božijom mnoge bolesne, vaskrsavao mrtve. Čak su se i dejstvom njegove senke isceljivali mnogi bolesnici. Car Neron ga je osudio na smrt, i razapeo na krst, ali naopako, jer smatraše da nije dostojan iste smrti kao Gospod.
Sveti apostol Pavle – Pre apostolstva zvao se Savle. Poreklom beše iz plemena Venijaminova, iz grada Tarse. Najpre je bio gonitelj hrišćana i njihov mučitelj, ali Gospod ga na čudesan način izabra za svog učenika i revnitelja hrišćanske vere. Na putu za Damask javi mu se sam Gospod i u viđenju mu reče da prestane sa progonom hrišćana. Nakon toga Savle se krsti i postade Pavle i posveti se apostolskoj službi. Najrevnosnije je propovedao Jevanđelje širom sveta. U početku ga ostali apostoli iz bojazni nisu prihvatali, ali kasnije uvideše da je i on učenik Gospodnji poput njih, i prihvatiše ga kao sebi ravnog.
Koliko su strahovita bila njegova stradanja, toliko je bilo njegovo natčovečansko trpljenje. Kroz dane i dane njegovog propovedanja život mu je stalno visio o koncu i pošto je ispunio sve dane i noći trudom i stradanjem za Hrista, pošto je rasprostranjivao Crkvu u mnogim mestima i dostigao tu meru savršenstva da je mogao reći „Ne živim ja, nego Hristos u meni“, onda je mučenički predao svoju dušu Gospodu. Bio je posečen u Rimu, u vreme cara Nerona, baš kada i apostol Petar.
Apostolski trudovi i propoved ovih dvaju vrhovnih apostola utvrdili su Crkvu širom vaseljene. Nauka Hristova i blagodat Božija koju su ova dva apostola predavala hrišćanima, predavala Crkvi Božijoj, predstavljaju temelj i ogradu Crkve, koja zahvaljujući tom temelju i toj ogradi postoji do današnjih dana. Svako ko prihvata tu apostolsku nauku čuvajući je nepovređenom i nepromenjenom nasleđuje i očuvava i spasavajuću blagodat Božiju.
Zato je za Crkvu njen epitet Apostolska od suštinskog značaja i važnosti, apostolnost Crkve jeste zalog njenog postojanja i opstajanja. Svako udaljavanje od zdrave i neokrnjene, evanđelske nauke svetih apostola zapadajući u razne jeresi, znači i lišavanje sebe blagodati Božije, koja je sukcesijom, preko Svetih Apostola rukopolaganjem predavana Crkvi od samoga Hrista, a samim tim to znači i otpadanje od Crkve Božije i od samoga Boga.
Molitvama Svetih Apostola Petra i Pavla neka bi nas Gospod utvrdio i sačuvao u njihovoj nauci i u Svojoj blagodati, a time neka bi utvrdio i sačuvao i samu Crkvu Svoju u vekove vekova.
